Mijn verhaal
In 2017 in Veelerveen, zittende aan tafel met wat andere
mensen, was er opeens een licht buiten ons. Ik moest toen spontaan denken aan
‘verlichting’. Was hier iemand dan verlicht, kwam het licht van haar, waar
mee ik had zitten te praten? Ik wist het niet maar ik dacht van niet, het licht
was daar gewoon!
Later in die maand toen we thuis kwamen, Chandra en ik, verscheen van heel dichtbij dat licht. Ik zag het als Het, het heilige, God. Het was daar opeens en naderde mijn gezicht. Het leek te kijken naar mij, geheel zuiver en zonder enig oordeel over wat het zag en Het zag alles.
Deze ervaringen deden zich daarna nog voor, zoals vorig jaar in 2019 te Griekenland, toen ik buiten zat voor een cafe, voor een kade van Ithaki, het eiland van de koning Odysseus.
Door het licht leerde ik verder naar mezelf kijken. Mezelf observeren deed ik al, maar zo puur als dit licht?
Het zintuiglijk-gewaar-zijn, begon in de zomer van 2017, tijdens onze werkvakantie. Ik lag dan af en toe op bed en keek naar mezelf, ik was gewaar van alles wat ik lichamelijk voelde, hoorde, rook, proefde,… Ik zocht geen ervaring, want die was er al! Ook zocht ik geen bepaalde volgorde, want die kwam spontaan!… Welke ervaring drong het eerste tot me door en dan welke andere et cetera. Deze overgave zorgde ervoor dat mij geest tot rust kwam. Want we schreven tijdens die werkvakantie in zeven dagen een boek met elkaar. Door dat kijken naar mezelf, kwam er een balans, die ik hard nodig had.
Toen tijdens die vakantie verscheen dat licht…
In mei 2020 maakte ik de volgende stap mee. ‘Observatie’ werd los van mij een feit. Ik hoefde niet langer eerst het kijken-naar-mezelf te beoefenen, waar dan de geest rustig door werd en er ruimte kwam voor gewaarzijn! Ik had dat zo vaak gedaan en het had me ook zo vaak geholpen, wanneer ik geestelijk moe was! Ik beoefende het niet alleen liggende maar ook zittende of lopende.
Krishnamurti die sprak over de Waarheid, reikte daarbij nimmer een bepaalde weg aan! Hij zei, dat de eerste stap tevens de laatste stap was! Maar zo ervoer ik het toen niet, als ik me richtte op zijn observatie. Want even dan voelde ik me vrij van alles, om vervolgens toch weer in mijn hoofd te gaan zitten. Dat begrip van hem: ‘observatie’, veroorzaakte enkel een soort van intellectualisering en wie zat daar nu op de te wachten? Mijn ‘kijken naar mezelf’ veroorzaakte dat niet! Goed… je moest er wat voor over hebben, nietwaar?
Toen was ik alles zat: mijn werk op de Zuidas, mijn geloof in Jezus en het gebed waarmee ik blijkbaar toch iets hoopte voor mezelf mee te gaan bereiken en deze – hier boven beschreven – oefeningen! Ik gaf het allemaal op, iedere zogenaamde zekerheid, dat wat ik nodig leek te hebben.
Dat loslaten vond diep innerlijk plaats. Maar een ding wilde ik niet opgeven en dat was observatie zelf, ik wilde niet voortaan dan als een zombie door het leven gaan. Ik wilde naar mezelf kijken maar dan zonder enige moeite vooraf: dus ik gaf me wederom er direct aan over en dit keer kwam ik er niet op terug. ‘Ik was ontwaakt.’…
Vanaf dat moment ben ik gelukkig en omschrijf dit liever niet als: ik ben verlicht. Want de vraag dat ik morgen ook gelukkig zal zijn en de dag daarna, kan ik niet beantwoorden. Ik weet dat ik niets weet. Maar een maand verder, ben ik nog steeds gelukkig.
Het ego denkt in termen van gelukkig worden en voor altijd dan gelukkig zijn. Maar je kunt niet gelukkig worden, enkel zijn hier en nu.
Geluk dient geen object van je verlangen te zijn. Gelukkig zijn is niet iets wat je kunt bereiken, het is er wanneer er geen sprake is van haat, angst en verdriet. En liefdevolle aandacht zorgt ervoor dat zulke gedachten en emoties zich niet gaan nestelen!
Nu speelde voorafgaande aan dit alles nog het evangelie van Jezus een zeer belangrijke rol. Want door het levende evangelie leerde ik op een cruciaal moment een diep innerlijk conflict met een ander loslaten, door de ander oprecht te vergeven en op datzelfde moment werd ikzelf ook vergeven. We kunnen slechts genade voor onszelf ontvangen op die manier! Op die manier ontstond er een grote diepe rust in mezelf, want met het loslaten van dat conflict, leken ook andere mensen te zijn vergeven! Door deze rust moet ook mijn geest helderder zijn geworden en dat moet voorafgaande het volledig verwerkelijken van wat observatie is, belangrijk zijn geweest!
Zeggen dat je weet of dat je verlicht bent, is eigenlijk de ontkenning ervan in mijn ogen. Waar het omgaat is dat je nu vrij bent en niet dat je denkt dat je vrij bent.
Sommige mensen zoeken verlichting als een nieuw object in hun leven, naast geld en succes. Op die manier zul je nimmer gelukkig zijn!
Later in die maand toen we thuis kwamen, Chandra en ik, verscheen van heel dichtbij dat licht. Ik zag het als Het, het heilige, God. Het was daar opeens en naderde mijn gezicht. Het leek te kijken naar mij, geheel zuiver en zonder enig oordeel over wat het zag en Het zag alles.
Deze ervaringen deden zich daarna nog voor, zoals vorig jaar in 2019 te Griekenland, toen ik buiten zat voor een cafe, voor een kade van Ithaki, het eiland van de koning Odysseus.
Door het licht leerde ik verder naar mezelf kijken. Mezelf observeren deed ik al, maar zo puur als dit licht?
Het zintuiglijk-gewaar-zijn, begon in de zomer van 2017, tijdens onze werkvakantie. Ik lag dan af en toe op bed en keek naar mezelf, ik was gewaar van alles wat ik lichamelijk voelde, hoorde, rook, proefde,… Ik zocht geen ervaring, want die was er al! Ook zocht ik geen bepaalde volgorde, want die kwam spontaan!… Welke ervaring drong het eerste tot me door en dan welke andere et cetera. Deze overgave zorgde ervoor dat mij geest tot rust kwam. Want we schreven tijdens die werkvakantie in zeven dagen een boek met elkaar. Door dat kijken naar mezelf, kwam er een balans, die ik hard nodig had.
Toen tijdens die vakantie verscheen dat licht…
In mei 2020 maakte ik de volgende stap mee. ‘Observatie’ werd los van mij een feit. Ik hoefde niet langer eerst het kijken-naar-mezelf te beoefenen, waar dan de geest rustig door werd en er ruimte kwam voor gewaarzijn! Ik had dat zo vaak gedaan en het had me ook zo vaak geholpen, wanneer ik geestelijk moe was! Ik beoefende het niet alleen liggende maar ook zittende of lopende.
Krishnamurti die sprak over de Waarheid, reikte daarbij nimmer een bepaalde weg aan! Hij zei, dat de eerste stap tevens de laatste stap was! Maar zo ervoer ik het toen niet, als ik me richtte op zijn observatie. Want even dan voelde ik me vrij van alles, om vervolgens toch weer in mijn hoofd te gaan zitten. Dat begrip van hem: ‘observatie’, veroorzaakte enkel een soort van intellectualisering en wie zat daar nu op de te wachten? Mijn ‘kijken naar mezelf’ veroorzaakte dat niet! Goed… je moest er wat voor over hebben, nietwaar?
Toen was ik alles zat: mijn werk op de Zuidas, mijn geloof in Jezus en het gebed waarmee ik blijkbaar toch iets hoopte voor mezelf mee te gaan bereiken en deze – hier boven beschreven – oefeningen! Ik gaf het allemaal op, iedere zogenaamde zekerheid, dat wat ik nodig leek te hebben.
Dat loslaten vond diep innerlijk plaats. Maar een ding wilde ik niet opgeven en dat was observatie zelf, ik wilde niet voortaan dan als een zombie door het leven gaan. Ik wilde naar mezelf kijken maar dan zonder enige moeite vooraf: dus ik gaf me wederom er direct aan over en dit keer kwam ik er niet op terug. ‘Ik was ontwaakt.’…
Vanaf dat moment ben ik gelukkig en omschrijf dit liever niet als: ik ben verlicht. Want de vraag dat ik morgen ook gelukkig zal zijn en de dag daarna, kan ik niet beantwoorden. Ik weet dat ik niets weet. Maar een maand verder, ben ik nog steeds gelukkig.
Het ego denkt in termen van gelukkig worden en voor altijd dan gelukkig zijn. Maar je kunt niet gelukkig worden, enkel zijn hier en nu.
Geluk dient geen object van je verlangen te zijn. Gelukkig zijn is niet iets wat je kunt bereiken, het is er wanneer er geen sprake is van haat, angst en verdriet. En liefdevolle aandacht zorgt ervoor dat zulke gedachten en emoties zich niet gaan nestelen!
Nu speelde voorafgaande aan dit alles nog het evangelie van Jezus een zeer belangrijke rol. Want door het levende evangelie leerde ik op een cruciaal moment een diep innerlijk conflict met een ander loslaten, door de ander oprecht te vergeven en op datzelfde moment werd ikzelf ook vergeven. We kunnen slechts genade voor onszelf ontvangen op die manier! Op die manier ontstond er een grote diepe rust in mezelf, want met het loslaten van dat conflict, leken ook andere mensen te zijn vergeven! Door deze rust moet ook mijn geest helderder zijn geworden en dat moet voorafgaande het volledig verwerkelijken van wat observatie is, belangrijk zijn geweest!
Zeggen dat je weet of dat je verlicht bent, is eigenlijk de ontkenning ervan in mijn ogen. Waar het omgaat is dat je nu vrij bent en niet dat je denkt dat je vrij bent.
Sommige mensen zoeken verlichting als een nieuw object in hun leven, naast geld en succes. Op die manier zul je nimmer gelukkig zijn!
(Meditatie) Leraar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten