Mijn verhaal
In 2017 in Veelerveen, zittende aan tafel met wat andere mensen, was er opeens een licht buiten ons. Ik moest toen spontaan denken aan ‘verlichting’. Was hier iemand dan verlicht, kwam het licht van haar, waar mee ik had zitten te praten? Ik wist het niet maar ik dacht van niet, het licht was daar gewoon!
Later in die maand toen we thuis kwamen, Chandra en ik, verscheen van heel dichtbij dat licht. Ik zag het als Het, het heilige, God. Het was daar opeens en naderde mijn gezicht. Het leek te kijken naar mij, geheel zuiver en zonder enig oordeel over wat het zag en Het zag alles.
Deze ervaringen deden zich daarna nog voor, zoals vorig jaar in 2019 te Griekenland, toen ik buiten zat voor een cafe, voor een kade van Ithaki, het eiland van de koning Odysseus.
Door het licht leerde ik verder naar mezelf kijken. Mezelf observeren deed ik al, maar zo puur als dit licht?
Het zintuiglijk-gewaar-zijn, begon in de zomer van 2017, tijdens onze werkvakantie. Ik lag dan af en toe op bed en keek naar mezelf, ik was gewaar van alles wat ik lichamelijk voelde, hoorde, rook, proefde,… Ik zocht geen ervaring, want die was er al! Ook zocht ik geen bepaalde volgorde, want die kwam spontaan!… Welke ervaring drong het eerste tot me door en dan welke andere et cetera. Deze overgave zorgde ervoor dat mij geest tot rust kwam. Want we schreven tijdens die werkvakantie in zeven dagen een boek met elkaar. Door dat kijken naar mezelf, kwam er een balans, die ik hard nodig had.
Toen tijdens die vakantie verscheen dat licht…
In mei 2020 maakte ik de volgende stap mee. ‘Observatie’ werd los van mij een feit. Ik hoefde niet langer eerst het kijken-naar-mezelf te beoefenen, waar dan de geest rustig door werd en er ruimte kwam voor gewaarzijn! Ik had dat zo vaak gedaan en het had me ook zo vaak geholpen, wanneer ik geestelijk moe was! Ik beoefende het niet alleen liggende maar ook zittende of lopende.
Krishnamurti die sprak over de Waarheid, reikte daarbij nimmer een bepaalde weg aan! Hij zei, dat de eerste stap tevens de laatste stap was! Maar zo ervoer ik het toen niet, als ik me richtte op zijn observatie. Want even dan voelde ik me vrij van alles, om vervolgens toch weer in mijn hoofd te gaan zitten. Dat begrip van hem: ‘observatie’, veroorzaakte enkel een soort van intellectualisering en wie zat daar nu op de te wachten? Mijn ‘kijken naar mezelf’ veroorzaakte dat niet! Goed… je moest er wat voor over hebben, nietwaar?
Toen was ik alles zat: mijn werk op de Zuidas, mijn geloof in Jezus en het gebed waarmee ik blijkbaar toch iets hoopte voor mezelf mee te gaan bereiken en deze – hier boven beschreven – oefeningen! Ik gaf het allemaal op, iedere zogenaamde zekerheid, dat wat ik nodig leek te hebben.
Dat loslaten vond diep innerlijk plaats. Maar een ding wilde ik niet opgeven en dat was observatie zelf, ik wilde niet voortaan dan als een zombie door het leven gaan. Ik wilde naar mezelf kijken maar dan zonder enige moeite vooraf: dus ik gaf me wederom er direct aan over en dit keer kwam ik er niet op terug. ‘Ik was ontwaakt.’…
Vanaf dat moment ben ik gelukkig en omschrijf dit liever niet als: ik ben verlicht. Want de vraag dat ik morgen ook gelukkig zal zijn en de dag daarna, kan ik niet beantwoorden. Ik weet dat ik niets weet. Maar een maand verder, ben ik nog steeds gelukkig.
Het ego denkt in termen van gelukkig worden en voor altijd dan gelukkig zijn. Maar je kunt niet gelukkig worden, enkel zijn hier en nu.
Geluk dient geen object van je verlangen te zijn. Gelukkig zijn is niet iets wat je kunt bereiken, het is er wanneer er geen sprake is van haat, angst en verdriet. En liefdevolle aandacht zorgt ervoor dat zulke gedachten en emoties zich niet gaan nestelen!
Nu speelde voorafgaande aan dit alles nog het evangelie van Jezus een zeer belangrijke rol. Want door het levende evangelie leerde ik op een cruciaal moment een diep innerlijk conflict met een ander loslaten, door de ander oprecht te vergeven en op datzelfde moment werd ikzelf ook vergeven. We kunnen slechts genade voor onszelf ontvangen op die manier! Op die manier ontstond er een grote diepe rust in mezelf, want met het loslaten van dat conflict, leken ook andere mensen te zijn vergeven! Door deze rust moet ook mijn geest helderder zijn geworden en dat moet voorafgaande het volledig verwerkelijken van wat observatie is, belangrijk zijn geweest!
Zeggen dat je weet of dat je verlicht bent, is eigenlijk de ontkenning ervan in mijn ogen. Waar het omgaat is dat je nu vrij bent en niet dat je denkt dat je vrij bent.
Sommige mensen zoeken verlichting als een nieuw object in hun leven, naast geld en succes. Op die manier zul je nimmer gelukkig zijn!
In 2017 in Veelerveen, zittende aan tafel met wat andere mensen, was er opeens een licht buiten ons. Ik moest toen spontaan denken aan ‘verlichting’. Was hier iemand dan verlicht, kwam het licht van haar, waar mee ik had zitten te praten? Ik wist het niet maar ik dacht van niet, het licht was daar gewoon!
Later in die maand toen we thuis kwamen, Chandra en ik, verscheen van heel dichtbij dat licht. Ik zag het als Het, het heilige, God. Het was daar opeens en naderde mijn gezicht. Het leek te kijken naar mij, geheel zuiver en zonder enig oordeel over wat het zag en Het zag alles.
Deze ervaringen deden zich daarna nog voor, zoals vorig jaar in 2019 te Griekenland, toen ik buiten zat voor een cafe, voor een kade van Ithaki, het eiland van de koning Odysseus.
Door het licht leerde ik verder naar mezelf kijken. Mezelf observeren deed ik al, maar zo puur als dit licht?
Het zintuiglijk-gewaar-zijn, begon in de zomer van 2017, tijdens onze werkvakantie. Ik lag dan af en toe op bed en keek naar mezelf, ik was gewaar van alles wat ik lichamelijk voelde, hoorde, rook, proefde,… Ik zocht geen ervaring, want die was er al! Ook zocht ik geen bepaalde volgorde, want die kwam spontaan!… Welke ervaring drong het eerste tot me door en dan welke andere et cetera. Deze overgave zorgde ervoor dat mij geest tot rust kwam. Want we schreven tijdens die werkvakantie in zeven dagen een boek met elkaar. Door dat kijken naar mezelf, kwam er een balans, die ik hard nodig had.
Toen tijdens die vakantie verscheen dat licht…
In mei 2020 maakte ik de volgende stap mee. ‘Observatie’ werd los van mij een feit. Ik hoefde niet langer eerst het kijken-naar-mezelf te beoefenen, waar dan de geest rustig door werd en er ruimte kwam voor gewaarzijn! Ik had dat zo vaak gedaan en het had me ook zo vaak geholpen, wanneer ik geestelijk moe was! Ik beoefende het niet alleen liggende maar ook zittende of lopende.
Krishnamurti die sprak over de Waarheid, reikte daarbij nimmer een bepaalde weg aan! Hij zei, dat de eerste stap tevens de laatste stap was! Maar zo ervoer ik het toen niet, als ik me richtte op zijn observatie. Want even dan voelde ik me vrij van alles, om vervolgens toch weer in mijn hoofd te gaan zitten. Dat begrip van hem: ‘observatie’, veroorzaakte enkel een soort van intellectualisering en wie zat daar nu op de te wachten? Mijn ‘kijken naar mezelf’ veroorzaakte dat niet! Goed… je moest er wat voor over hebben, nietwaar?
Toen was ik alles zat: mijn werk op de Zuidas, mijn geloof in Jezus en het gebed waarmee ik blijkbaar toch iets hoopte voor mezelf mee te gaan bereiken en deze – hier boven beschreven – oefeningen! Ik gaf het allemaal op, iedere zogenaamde zekerheid, dat wat ik nodig leek te hebben.
Dat loslaten vond diep innerlijk plaats. Maar een ding wilde ik niet opgeven en dat was observatie zelf, ik wilde niet voortaan dan als een zombie door het leven gaan. Ik wilde naar mezelf kijken maar dan zonder enige moeite vooraf: dus ik gaf me wederom er direct aan over en dit keer kwam ik er niet op terug. ‘Ik was ontwaakt.’…
Vanaf dat moment ben ik gelukkig en omschrijf dit liever niet als: ik ben verlicht. Want de vraag dat ik morgen ook gelukkig zal zijn en de dag daarna, kan ik niet beantwoorden. Ik weet dat ik niets weet. Maar een maand verder, ben ik nog steeds gelukkig.
Het ego denkt in termen van gelukkig worden en voor altijd dan gelukkig zijn. Maar je kunt niet gelukkig worden, enkel zijn hier en nu.
Geluk dient geen object van je verlangen te zijn. Gelukkig zijn is niet iets wat je kunt bereiken, het is er wanneer er geen sprake is van haat, angst en verdriet. En liefdevolle aandacht zorgt ervoor dat zulke gedachten en emoties zich niet gaan nestelen!
Nu speelde voorafgaande aan dit alles nog het evangelie van Jezus een zeer belangrijke rol. Want door het levende evangelie leerde ik op een cruciaal moment een diep innerlijk conflict met een ander loslaten, door de ander oprecht te vergeven en op datzelfde moment werd ikzelf ook vergeven. We kunnen slechts genade voor onszelf ontvangen op die manier! Op die manier ontstond er een grote diepe rust in mezelf, want met het loslaten van dat conflict, leken ook andere mensen te zijn vergeven! Door deze rust moet ook mijn geest helderder zijn geworden en dat moet voorafgaande het volledig verwerkelijken van wat observatie is, belangrijk zijn geweest!
Zeggen dat je weet of dat je verlicht bent, is eigenlijk de ontkenning ervan in mijn ogen. Waar het omgaat is dat je nu vrij bent en niet dat je denkt dat je vrij bent.
Sommige mensen zoeken verlichting als een nieuw object in hun leven, naast geld en succes. Op die manier zul je nimmer gelukkig zijn!
Je kunt observatie direct verwerkelijken.
Maar het kan zijn dat je daarin bent vastgelopen! In je hoofd bent gaan zitten, terwijl je doel was gewaarzijn zelf!
Maar het kan zijn dat je daarin bent vastgelopen! In je hoofd bent gaan zitten, terwijl je doel was gewaarzijn zelf!
(2)
Wat mij hielp
Wanneer mijn geest op hol sloeg en ik me rottig begon te voelen over mijn eigen leven, bracht ik de aandacht terug naar de zintuigen: voelen wat je voelt, zien wat je ziet, horen wat hoort, ruiken wat je ruikt, proeven wat je proeft.
En dat dan niet vanuit je hoofd, als een kunstje maar vol overgave: de waarnemer is het waargenomene.
Ik adviseer geen strijd te beginnen tegen je eigen geest, dat volgens mij alleen maar tot innerlijke verdeeldheid leidt. Nee, geef je gewoon direct over aan wat je ziet, en dergelijke.
Dan komt de geest vanzelf tot rust. En werk je aan je gewaarzijn, het hier en nu zijn. Het kijken naar jezelf, heeft niets te maken met dat je op zoek gaat naar een bepaalde lichamelijke ervaring, binnen of buiten je maar dat je simpelweg onderkent wat reeds ervaren wordt, hier en nu! Misschien valt het gekriebel in je neus het eerste op, et cetera. Je geeft je gewoon echt over en volgt wat zich manifesteert binnen jouw bewustzijn. Zo zit je in je teen, om vervolgens een vogel te horen zingen. Je geeft je over aan deze stroom en pleegt geen verzet! Verbeelding over wat is speelt dan geen rol.
Nu kun je beweren dat dat gewaarzijn door jou begrepen is. Dat je weet waarover het echt gaat in het leven. Maar voor dat je het weet, zit je weer in je hoofd en is dat gewaarzijn als droog fijn zand tussen je vingers geglipt. Je weer rottig voelen is dan daarvan het bewijs, een aanwijzing.
Nu sprak Jiddu Krishnamurti over keuzeloos gewaarzijn, over observatie, dat er geen weg is naar de Waarheid. Dat dat gewaarzijn niet gerealiseerd zal worden door een of andere methode!...
Ik heb dat zelf mogen ervaren, begrijpen. Maar door zo’n drie jaar kijken naar mezelf te beoefenen. Niet dat die oefeningen er uiteindelijk voor zorgden dat gewaarzijn volledig werd verwerkelijkt maar dat mijn gevoeligheid voor observatie groeide, toenam. Toen ik dit jaar ‘20 in mei opnieuw me overgaf aan dat directe gewaarzijn, obervatie van mezelf, van K kwam ik er niet meer van terug – terwijl ik eerder er alleen maar uiteindelijk weer van in mijn hoofd raakte. Ik had dan ook toen bewust gekozen voor kijken naar mezelf, zintuiglijk bewust-zijn. Daarbij voelde ik juist dat ik uit mijn hoofd kwam! J Van K werd ik in de praktijk beslist niet gelukkiger!...
Maar… uiteindelijk word, ben je rijp voor die stap, die tevens de laatste is. K heeft dan toch gelijk gehad, op die manier. Ik raad daarom dan iedereen aan, die gevoelig is voor het verlichte gegeven: observatie van Jiddu Krishnamurti, eens simpelweg een stapje terug te doen en zich in te laten met het kijkennaarjezelf.nl
Wat mij hielp
Wanneer mijn geest op hol sloeg en ik me rottig begon te voelen over mijn eigen leven, bracht ik de aandacht terug naar de zintuigen: voelen wat je voelt, zien wat je ziet, horen wat hoort, ruiken wat je ruikt, proeven wat je proeft.
En dat dan niet vanuit je hoofd, als een kunstje maar vol overgave: de waarnemer is het waargenomene.
Ik adviseer geen strijd te beginnen tegen je eigen geest, dat volgens mij alleen maar tot innerlijke verdeeldheid leidt. Nee, geef je gewoon direct over aan wat je ziet, en dergelijke.
Dan komt de geest vanzelf tot rust. En werk je aan je gewaarzijn, het hier en nu zijn. Het kijken naar jezelf, heeft niets te maken met dat je op zoek gaat naar een bepaalde lichamelijke ervaring, binnen of buiten je maar dat je simpelweg onderkent wat reeds ervaren wordt, hier en nu! Misschien valt het gekriebel in je neus het eerste op, et cetera. Je geeft je gewoon echt over en volgt wat zich manifesteert binnen jouw bewustzijn. Zo zit je in je teen, om vervolgens een vogel te horen zingen. Je geeft je over aan deze stroom en pleegt geen verzet! Verbeelding over wat is speelt dan geen rol.
Nu kun je beweren dat dat gewaarzijn door jou begrepen is. Dat je weet waarover het echt gaat in het leven. Maar voor dat je het weet, zit je weer in je hoofd en is dat gewaarzijn als droog fijn zand tussen je vingers geglipt. Je weer rottig voelen is dan daarvan het bewijs, een aanwijzing.
Nu sprak Jiddu Krishnamurti over keuzeloos gewaarzijn, over observatie, dat er geen weg is naar de Waarheid. Dat dat gewaarzijn niet gerealiseerd zal worden door een of andere methode!...
Ik heb dat zelf mogen ervaren, begrijpen. Maar door zo’n drie jaar kijken naar mezelf te beoefenen. Niet dat die oefeningen er uiteindelijk voor zorgden dat gewaarzijn volledig werd verwerkelijkt maar dat mijn gevoeligheid voor observatie groeide, toenam. Toen ik dit jaar ‘20 in mei opnieuw me overgaf aan dat directe gewaarzijn, obervatie van mezelf, van K kwam ik er niet meer van terug – terwijl ik eerder er alleen maar uiteindelijk weer van in mijn hoofd raakte. Ik had dan ook toen bewust gekozen voor kijken naar mezelf, zintuiglijk bewust-zijn. Daarbij voelde ik juist dat ik uit mijn hoofd kwam! J Van K werd ik in de praktijk beslist niet gelukkiger!...
Maar… uiteindelijk word, ben je rijp voor die stap, die tevens de laatste is. K heeft dan toch gelijk gehad, op die manier. Ik raad daarom dan iedereen aan, die gevoelig is voor het verlichte gegeven: observatie van Jiddu Krishnamurti, eens simpelweg een stapje terug te doen en zich in te laten met het kijkennaarjezelf.nl
(3)
Wat is verlichting?
Wat ik nu geleerd heb, heb ingezien, dat wanneer verlichting
of geluk het object van verlangen is, dat je het nimmer zal verwerkelijken.
Bestaat het dan niet?
Het kan geen object zijn, omdat je niet gelukkig kunt worden, je kunt enkel
gelukkig zijn. En dat is nu.
We kunnen tandarts worden, we kunnen naar Turkije gaan, je kunt een boek kopen
waaraan je dacht, et cetera maar verlichting zelf heeft daar helemaal niets mee
te maken.
Natuurlijk, begrijp je zoiets best wel gauw wanneer je het pad gaat van
zelfkennis, zelfonderzoek, maar… de praktijk is dan toch vaak net ietsjes
anders van ons. Want het ego is hardnekkig op zoek naar zekerheid en ook wat de
verlichting betreft van een Boeddha, een Christus, een Jiddu Krishnamurti, Sri
Ramana Maharshi, en dergelijke!
Het denken kan het niet bevatten. Het denken zoekt slechts zekerheid.
En hoe maak je dan die stap, voorbij dat denken?
Het gevaar is, de valkuil, dat wanneer je een moment van volledig gewaarzijn
hebt gehad, dat je dan denkt het begrepen te hebben. En dan vervolgens vanuit
je mindset gaat leven. Maar gewaarzijn zelf is geen bepaalde mindset! Dus
wanneer je zegt het te weten, weet je het eigenlijk niet.
Ik weet daarom niet dat ik morgen en overmorgen,… gelukkig zal zijn maar ik ben
het wel nu.
Nathan Naga
Geen opmerkingen:
Een reactie posten